Gündüz uykusunu 1'e düşürdük. Tamam daha erken uyuyoruz artık (09.30 - 10.00 gibi) ama gece boyunca binlerce kez kalkıyoruz. Diş miş yok görünürde, o seçenek de mümkün değil. Kucağıma aldım olmadı, yanında yattım olmadı. En son dün artık dayanamadım ve bizim yatağa aldım veleti. Ama yine olmadı. Bizim yatakta bile kalkıp anne diye ağlıyor.
Ben de sabah sabah araştırmalara başladım. Sonunda Circle of Moms'taki annelerin deneyimlerinden anladığım kadarıyla bizimkinde "ayrılma korkusu / seperation anxiety" had safhaya çıktı. Zaten sabah ablası, gündüz uykusundan bile "anne, anne" diye ağlayarak kalktığını anlattı. Kesin "anneyi kaybetme korkusu" diyor. Neyse Circle of Moms'taki yazılara göre 19. ay civarı bebeklerde böyle bir durum baş gösteriyormuş. Gece kalkıp korku içinde ağlamalar oluyormuş. Ama kucak filan kar etmiyormuş. Özellikle şu cümle aynen biz:
"If it is a night terror, your son will almost always refuse to be touched, held, soothed etc. In fact, those things tend to make it worse."
Evet, aynen anlatılanlar gibi Mert gece kalkıyor, sanki kötü bir rüya görmüş gibi feryat figan "anneee" diyee bağırıyor. Kucağıma alıyorum, sakinleşmiyor. Yatakta pışpışlıyorum, sakinleşmiyor. Tam uyudu deyip yatağa dönüyorum, yine aynı terane başlıyor. Annelerden birisinin doktoru çocuğun ağlarken uyanık bile olmadığını, ağlamasına izin vermek gerektiğini söylemiş.
Genel olarak çözüm yok herhalde ama yanımıza alıp sarılacağız kerataya. Zaten önümüz bayram, her gün birlikteyiz. Yarın Antakya'ya gidiyoruz babannemize. Kuzenler, hala, amca herkes orada. Güzel bir tatil olacak. Belki bir nebze iyi duruma gelebiliriz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder