Yine de nankörlük yapmak istemem. Eski günlere göre ilerleme var. En azından 1-2 kez kalkıyoruz artık geceleri. Neydi o ilk zamanlar saatlerce aspiratör önünde sallanmalar, geceleri 15-20 kere uyanmalar...
Evet, önemli bir mesafe ama Pazar gününden bu yana uykuya geçişimiz tam bir kabusa dönüştü. 10.00 - 10.30 gibi yatağa gidiyoruz. Kitap okuyoruz (4 kitap bilmem kaç defa okunuyor), sonra bin kere "buu veeer" diye su istiyoruz, diş fırçalama filan derken başlıyor seramoni. 12.00 - 12.20'ye kadar süren bir maraton. Kucakta dans etmeler, yatakta pış pışlamalar. Bu arada kendisi de muhabbet etmeye can atıyor. Bütün aile üyelerinin ismi sayılıyor: Anne, anneanne, baba, teyze, dede. Sabırla bu kişilerin hepsinin ee-ee yapmakta olduklarını söylüyorum.
Neyse zaman geöiyor ve tam uyudu deyip salonda ayaklarımı uzattığım anda içerden bir ses "Aneeee, deel". Hadiii aynı muuhabbet sil baştan...
Neden böyle oldu bilemiyorum. Seçenekler:
a- Anneyi kaybetme korkusu depreşti.
b- 2 yaş sendromuna giriş yaşıyoruz.
c- Dişleri kaşınıyor (ki bu pek mümkün değil. Jel filan da sürüyorum ama zaten pek dişlerin çıkmaya niyeti yok. Mert sanırım "10 diş bana yeter" diyerek diş meselesini kapattı.)
d- Havalardan bunaldı.
e- Gündüz uykuları artık fazla geliyor.
Sebep hangisi olursa olsun sonuç değişmiyor. Ama a ve e seçenekleri bence daha olası. Mert hala günde 2 uyku yapıyor. Süresi toplamda yaklaşık 3-3,5 saat kadar. Belki bunu bire indirmeli...
Gece direnen beyimiz işte sabah da böyle aygın baygın yanımıza gelip uyanamıyor:
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder