Geçtiğimiz haftalarda uykusuz bir anne olarak facebook'taki Uykusuz Anneler Kulübü'ne üye oldum. Amerikan filmlerinde alkol bağımlılarının ya da başka bağımlılıkları olanların sorunlarını paylaştıkları ve rahatladıkları terapi grupları gibi herkes gece yaşadıklarını anlatıyor burada. İnsan bazen kendisi gibi olanları görüp "ben tek değilim" diyor, bazen de (eğer iyiye yakın bir gece geçirdiyse) "benden beterleri de var" deyip hem rahatlıyor hem de onlar için üzülüyor.
Bu grupta uyku sorunlarına "bulunan" çözümler de paylaşılıyor. Son dönemde bir "uyku arkadaşı"dır gidiyordu. Aslında daha küçük bebekler için konuşuluyordu ama geçen gün SlingoMOM 3 yaşındaki oğluna bir uyku arkadaşı edindirebildiğini yazdı grupta. Ben de Mert için "neden olmasın" diyerek hemen oyuncakçının yolunu tuttum. Aslında İngilizcesi "security blanket", yani bir battaniye daha tercih edilebilir. Ama bizimki büyüdü, öyle örtü filan da sevmiyor. Ben de bir Mickey (Mert'in koyduğu isimle "ibi") ve kırmızı yumuşak bir araba aldım (malum son dönemde favorimiz arabalar, üzerinde araba olmayan hiçbir kıyafet giyilmiyor).
Kendi deneyimimden önce bu "uyku arkadaşı" konusnu biraz açayım. Çoğumuzun bildiği gibi uyku belli evrelerden oluşuyor. Örneğin uyuduktan 1 saat sonra hepimiz uyanıyoruz ama uykuya dalmayı bildiğimiz için bunu fark etmiyoruz. Bebekler ise uykuya dalmayı bilmediklerinden onları uykuya daldıracak şartlandıkları nesneleri arıyorlar, ki bu eğer başka birşey öğrenmedilerse anne oluyor. İşte "uyku arkadaşı" onları tekrar uykuya daldıracak, güvenli-tanıdık bir nesne. Ama buna alılştırmak, bir nevi şartlı refleks oluşturmak gerekiyor.
Bu nesne, aslında uykuya dalmasını sağlamaktan öte de işe yarayabiliyor. Zaten ingilizcesi "security blanket" ya da "comfort object". Yani uyku dışında da bebeğin kendini sıkıntılı hissettiği anlarda ona güvenlik ve rahatlık vaad ediyor. Örneğin bu nesneyi doktor kontrolünde bebeğin rahatlaması için kullananlar, ya da araba yolculuklarında yanına alanlar da var.
İşte ben de ilk olarak Salı gecesi "ibi" ile "ınınn"ı uyurken Mert'in yanına koydum. Hadi mickey'le arabaya sarılıp uyuyalım dedim. Ama tabii ki bu olmadı. Yine kucakta biraz sallandık, sonra yatağa yattık. Ama gece sadece 1 kez uyandı, üstelik tüm gece kendi yatağında yattı. Acaba yöntem işe yaradı mı diye düşünerek dün gece de devam ettim. Bu kez yine kucakta sallandık, ama daha kısa bir süre. Sonra biraz direnerek de olsa ufacık yatakta ben, Mert, ibi ve ınnınn sarılarak uyuduk. Bu defa uykuya dalış daha rahat oldu ama bütün gece uyandı. Ve her seferinde "kalk kalk" diyerek beni kaldırıp kucak istedi.
Okuduğum kadarıyla bu güvenlik objesine alıştırma işinde ısrarcı olmak gerekiyor. Yani henüz pes etmedim. Belki alışır ve sokakta pusette uyuma sorununu da hallederiz diyorum. Kısacası "durmak yok yola devam"...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder