İlk 2 gün en az zararla devam eden Cumartesi günü iyice sarpa sardı. Olayı kabullenmiş görünen Mert, beni tüm gün evde görünce "mamma"yı hatırladı. Sabah kalktık, bir şekilde kahvaltımızı ettik. Biraz oyundan sonra sıra gündüz uykusuna geldi. İşte ipler orada koptu. "Mamma" diye feryat figan ağladı. Hatta bir ara bana kafa tuttu: Kucağıma gelmek için kollarını açıp "del del" diyordu. Ben almayınca kızdı "del dedim" demez mi...
Gözünden uyku akıyor, sallıyorum kucağımda, yatağa koyduğum anda "mamma" istiyor ve uyanıyor. Neyse böylece gündüz uykusunu atladık. Ama 1,5 saat Mert kucağımda dans etmekten kollarım kopmuş buulundu. Mert'i aldığım gibi doğru kurtarıcı insan olan anneme gittik. Orada da biraz teyzesiyle, anneannesiyle oynadı. Yine yaklaşık 1 saatlik çabanın sonucu uyudu. Ama yatağa koymak ne mümkün? Kucağımdan bırakmadım, ancak o şekilde alabildi uykusunu. Gece fena geçmedi.
Pazar günü ise artık işler yoluna girmiş gibiydi. Gündüz uykuları güzeldi. Ailece dışarı yemeğe gittik. Dışarıda uyumluydu. Doğal olarak oraya buraya koşturup durdu son hız, artık bunlara alıştık. Babasıyla nöbetleşe peşinden koşturduk. Gece uykusu öncesi yine 1-2 "mamma" dedi ama artık pek ısrarcı değil.
Artık sütten kesme hikayemize son veriyorum. Bu işi atlattık gibi geliyor. Kesintisiz gece uykusuna yine ulaşadık. 4 kere kalkıyoruz. Ama bu bile iyi sayılır. Kendi yatağında yatıyor, bu konuda hiç sorunumuz yok gibi. Bir de gece uyanmaları 1'e 2'ye inse benden mutlusu olmayacak. Cumartesi gecesi ilk kalkışını 3.30'da yaptı, çok şaşırdım. Uykumu almıştım, o saatte güne başlayabilecek gibi hissediyordum kendimi. Böylece bir dönem de bitmiş oldu hayatımızda ama sanırım daha güzel bir dönem başladı. Mert yavaş yavaş bağımsızlaşıyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder