KOLİKLİ GÜNLER

İlk 6 ayımızın büyük kabusu kolik oldu. Aslında hamileyken kolikle ilgili pek çok şey okumuştum ama ne menem birşey olduğunu insan başa gelmeden anlamıyormuş. Zavallı bebişim neredeyse bütün gün ayaklarını çeke çeke ağlıyordu. Geceleri de uykusundan uyanmasına neden olan çoğunlukla bu gaz meselesiydi. Sabah 6 gibi bir gaz patlamasıyla rahatlıyordu. Babası işten gelince beni ya mutfakta aspiratörün altında ya da banyoda elimde kurutma makinesiyle buluyordu.

Kolik sorununda gerçekten de hiçbir ilaç, hiçbir bitki çayı kar etmiyor. Colinox vs. gibi ilançları denedik, rezene çayı verdik. Ama hiçbiri tontişimizi rahatlatmadı. Fisher-Price'ın "yağmur ormanı titreşimli ana kucağı"nı tavsiye etmişti, emzirme odasında tanıştığım bir anne. "Mutlaka alın, çok rahat edeceksiniz" demişti. Aldık ve gerçekten de rahat ettik. Sabaha karşı uyandığında ona yatırıyorduk ve sabah kalkar kalkmaz bütün gazlar çıkıyordu. Artık gerçekten titreşimin etkisi oldu mu, tesadüf mü bilemiyorum. Gündüz uykularımızı da bu ana kucağında yaptık ve ancak bu şekilde Mert deliksiz uyuyabildi. Bir ara "acaba titreşime alışır mı, hep bunu mu ister" diye tereddür ettik ama şu an yatağında rahatlıkla uyuyor. (Tabii bir sorunu yoksa) Zaten artık titreşim gibi bir şansı yok, oraya oturamayacak kadar büyüdü.

Yukarıda bahsettiğim gibi diğer çözümlerimiz de anne karnındakilere benzer sesler oldu. Aspiratör sesi, çamaşır makinesi sesi (tabii sıkma yaparken), fön makinesi... Bunları duyunca birden sakinleşiyordu. Sancısı çoksa bunlar bile etkili olmayabiliyordu ama gerçekten çok yararı oldu bunların bize. Odasına da bir fön makinesi koyduk. Altını değiştirirken ağlamaması ya da yerinde durması için mutlaka açıyorduk.

Bir de çılgınca sallama yöntemimiz vardı. Ama ayakta değil, ayakta sallanmak istemiyor Mert Bey. Kucağımıza alıp zıplamamız gerekiyordu. Tabii buna o kadar alıştı ki halen bu şekilde uyuyor. Dezavantajı: gerçekten her gün bunu yapmak bana çok zor geliyor. Avantajı: doğum kilolarımı 4 ayda verdim.

Sonuçta 6 ay bitince gaz sorunumuz da bir anda bitti. Yapacak birşey yok, bu süreyi beklemek lazım. O zamana kadar saatlerce süren ağlama nöbetlerine katlanmak gerekiyor. Bazı kitaplarda "yatağa koyun ağlasın, siz işlerinize bakın" yazıyor ama bunu yapmak da mümkün değil tabii. Bizim doktorumuz şöyle demişti "kolik bebekler için değil anne-babalar için bir sorun aslında". O günlerden dediğim gibi Mert'in uykuya dalma ritüeli kaldı. Artık yaklaşık 10 kiloluk minik arımla günde en az 15 dakika düz koşu yapıyorum. Eh en azından spora gerek kalmıyor...