"EVDE KAL"

 Mert artık mükemmel olmasa da konuşuyor. Her denileni anlıyor (ne kadar hızlı konuşsan da, "bunu da anlamaz" desen de ya da ilgilenmez görünse de bu değişmiyor). Biz de ağzımızdan çıkanlara olabildiğince dikkat ediyoruz. Zaten öyle abuk sabuk konuşan insanlar değiliz, yine de maçtı, trafikti derken bazılarımız farklı kelimeler kullanabiliyor...

Kurduğu birkaç kırık dökük cümleyi de başarılı bir şekilde duygu sömürüsü yönünde kullanmayı başarıyor bizim ufaklık. Bu sabah hep birlikte yağan karı seyrediyorduk. Bir yandan da Reşat'la "nasıl gitsek şimdi işe" diye konuşurken bizimki bana dönüp "evde kal" demez mi? Zaten tam kapıda da "anne cici, anne cici" diye beni sevmeye kalkışıyor, sarılıyor, en masum bakışıyla bakıp öpücükler gönderiyor. Geçenlerde de anneannesine "anneanne gitme, kal" diye yalvarıyordu. Yine sabahları bana "anne yemek yedir" diyor, gitmeyeyim diye... İnsanın içi eziliyor, ileride ne olacak bakalım.