Mert'e "yaramaz" diyenlere sürekli karşı çıkıp, "hayır, sadece hareketli" diyen birisi olarak artık kabul ediyorum: Bizim çocuk biraz yaramaz. Özellikle dün gece anneannesi ile yaşananlardan sonra bunu kabul etmemek olmazdı zaten.
Dün akşam kocacığımla bir konsere gidecektik. Akşama doğru kar bastırınca konserden vazgeçip Beyoğlu'nda yemek ve soğukta takılmaca olarak planımız değişti. Nasıl olsa annem gelecek, Mert'e bakacaktı. Tam yemeğin ortasındayken annem aradı, televizyonu açamamış; açmış ama Digiturk'e bağlayamamış. Biz telefonda nasıl yapmasını tarif ederken Mert arkada çığırından çıktı. Ağzındaki köfteleri koltukların arkalarına mı fırlatmadı, klimayı mı açmadı. Telefonu kapattık. 2 dakika sonra annemin telefonundan benim telefonum çaldırılıp kapatıldı. Meğerse bu da Mert'in marifetiymiş, telefonu alıp beni aramış. Bağırış çağırışı saymıyorum bile.
Neyse biz gezdik tozduk. 23.00 gibi eve dönüyoruz. Metroda da "ooh Mert uyumuştur, gidince rahat ederiz" diyoruz... Ki bir de ne görelim eve gelince. Mert süper enerjik bir vaziyette etrafta koşuşturmakta, bilimum tencere tavayı halının üzerine sermiş yemek yapmaktadır. Üstelik nane ve kekik diye bağırmaktadır. (Üstelik gündüz sadece 1 saat uyumuş. Genelde 3 saat uyuyor) Bir şekilde kendisini yatağa soktum, uyku başına vurmuş ağlayan çocuğumu sakinleştirip uyuttum. Annem evine giderken "artık Mert'e bakmam" diyordu. (Şaka yollu diyordu, umarım gerçek değildir)
Tek güzellik ise gece yaşandı. Sanırım dün gece sadece 2 kez kalktı bizim afacan.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder